Afgelast – Lezingen voorjaarsserie, Marjoleine de Vos

Op het thema ‘Lef om met lege handen te staan’ reageert Marjoleine de Vos, dichter, redacteur van het dagblad NRC.

Zaterdag 21 maart 2020
Is met de moed om de leegte in het gezicht te zien ook werkelijk het laatste woord gezegd?

door Marjoleine de Vos

,,Arm, en beschaamd zo arm te zijn” – zo eindigt Vasalis haar bekende gedicht over afscheid en verlies ‘Sotto voce’. Het is een regel die treft, want wie het kostbaarste heeft verloren dat hij of zij bezit voelt zich eerder arm, leeg, onttakeld dan opgelucht of ruim. Hoe wordt leegte ruimte? Dat er ook iets gewonnen kan worden bij verlies, dat leegte niet uitsluitend onttakeling is, wil niet zeggen dat het verlies niet meer gevoeld wordt. Wat voor verlies dan ook – niet alleen van mensen, maar ook van overtuigingen. Soms lijkt er helemaal geen weg meer te zijn, soms ook moet je je afvragen of die beeldspraak wel goed is. Is er wel een weg? Zijn we op weg? Of is er een wankel, steeds wisselend evenwicht. Op de plaats.

Marjoleine de Vos is dichter en redacteur van NRC, waarvoor zij al ruim twintig jaar een tweewekelijkse column schrijft. Ze publiceerde vijf dichtbundels en vorig jaar verscheen haar essaybundel ‘Doe je best. Lof van het ongrijpbare leven’.

Voor opgave en verdere informatie zie: ‘Lef om met lege handen te staan’.