Pasen 2020

De zon gaat op. Vogels fluiten rondom het huis. De merel als eerste. Na elke nacht, hoe diep ook, gaat de zon weer op. Het leven komt op gang. Nu en toen.
Er heerste stilte in de hof in de vroege morgen, zo stel ik me voor. Ook toen kwam het leven weer op gang. Een vrouw, meerdere misschien, trekt naar het graf om er alsnog het gestorven lichaam te verzorgen. Maar er is geen lichaam.
Het is Pasen.

Om Pasen te verbeelden zijn heel verschillende tekeningen gemaakt. Er doen allerlei verhalen de ronde. Er is het verhaal van de aardbeving. Een engel van God daalt af naar de aarde en rolt met kracht de steen van het graf. Fel als de bliksem is zijn kleed. Bewakers vallen ter aarde. Donder en bliksem tekenen het moment van de verrijzenis.
Er is ook het verhaal van de ontmoeting. De stilte overheerst, de intimiteit. Maria uit Magdala dwaalt rond bij het graf, haar blik vertroebeld. Een stem noemt haar naam. Ze herkent de stem. Herkenning. Ze antwoordt op de manier die haar vertrouwd is: Rabbouni. En dan wordt haar gezegd: raak me niet aan.
Er zijn ook verhalen van verwarring, van schrik en radeloosheid, van heen en weer hollende leerlingen. Pasen kan diepe verwarring oproepen. Want verwachtingen worden doorkruist, de verwachting dat de tijd haar rol weer herneemt zoals we gewend zijn. Na het geweld volgt de rouw. Zo gaat de loop der dingen. Het gaat anders. Geen verzorging, geen piëteitvolle herinnering.

Nog steeds wordt het paasfeest op allerlei wijzen gevierd, met trommels en trompetten, met het zingen van juichende liederen, met overwinningsliederen, met een heel klassiek loflied ‘U zij de glorie’. Of in verwarring en ongeloof, hoe kan dit nu allemaal? Of in stilte. Of op nog andere wijze. Het staat ons vrij te kiezen wat bij ons past. Wie voelt zich bij welk verhaal het meeste thuis?

Nu hebben we dit jaar weinig te kiezen. Maar afgezien daarvan, voel ik me het meest aangesproken door de stilte in de hof, het noemen van een naam, het verhaal van de herkenning. Pasen leidt ons weg uit de herinnering en wat voorbij is. Pasen leidt tot een reeks van herkenningen, aan waarom het was begonnen.

Dit stemt tot nadenken. Niet in de trant van: hoe kan dit nu alles gebeuren? Worden hier sprookjes verteld? Als deze vraag wordt opgeworpen is er een misverstand in het spel. Het gebeuren stemt tot nadenken en tot verder gaan. Tot de vrouwen wordt tenslotte gezegd: ga naar Galilea, volg mij daar waar het begonnen is. Begin opnieuw. Opnieuw, opnieuw. Het is je gegund. En ik ben met je, alle dagen – om je te bevrijden tot een nieuw bestaan.

Ik wens u mooie paasdagen toe op de heel eigen manier die ons dit jaar gegeven is.

Pieter Korbee
predikant van de remonstrantse gemeente Alkmaar
E. pkorbee@ziggo.nl
M. 06 301 936 26

Vanuit de Remonstrantse kerk in Utrecht kunt u de paasviering volgen op paaszondag.
Voorgangers zijn ds Alleke Wieringa en ds Marthe de Vries.
Zie: op ons YouTube kanaal.