Een psalm bij een zaligspreking

Zachtmoedigen zullen de aarde beërven.
Gelukkig zijn zij.

De aarde, van generatie op generatie doorgegeven, zomaar voor niets.
We ontvangen haar van wie ons zijn voorgegaan.
De aarde, de erfenis waarvan wij leven,
het kapitaal waarvan wij genieten.
Ze brengt geen rente op, maar voedsel en leven;
ze is de grond, een bodem onder onze voeten,
de grond waarop we onze huizen bouwen.
Ze wordt niet op de markt verhandeld, maar onderhouden.
Ze kan een tuin zijn.
En wanneer ze toch verhandeld wordt?
Afgepaald en in stukjes gesneden, met muren doorsneden,
als een graaiton gebruikt?
Hoe wordt ze dan doorgegeven van generatie op generatie?

De aarde ontvangt ons, brengt ons tot leven.
Eigenaars zijn we niet, zullen we nooit zijn.
De aarde kent een eigen leven dat wij niet bezitten.
Ze is niet altijd gastvrij, bars en boos kan ze zijn, weerspannig.
Wie vuil maakt kan vuil terugkrijgen,
wie te veel neemt zal het morgen zonder moeten doen.
Een tuin kan ze zijn, een geschenk,
doorgegeven van generatie op generatie,
zij deelt haar gaven aan wie deze willen ontvangen.

Wat geven wij elkaar door?
De kramp van het bezit, de snauw om het eigene te beschermen?
Aan wie toont de aarde zich in haar pracht?
Hoe geven we haar door, de omgang met haar,
en de omgang met elkaar van generatie op generatie?

Zachtmoedigen zullen de aarde beërven.

Inkeergebed
O God, wanneer we opzien van de aarde en van haar bergen en vragen: ‘Vanwaar komt onze hulp?’  Wees ons dan nabij.  Amen