Voorbij, stiltemeditatie 21 juni ’17

Dit is de laatste keer voor de vakantie dat we samen komen om de stilte te ervaren.

Wat heeft het je gebracht? luidt dan de vraag. Zoiets mag je toch vragen als we zo vaak bijeen zijn geweest? Maar zo’n vraag laat ook onze gebondenheid zien aan het leven dat we gewoonlijk leiden. Wanneer we iets doen moet het iets opleveren. Het moet toch ergens goed voor zijn? Zo zijn onze verwachtingen. De uitnodiging die we ons gaven was nu juist dat we zulke vragen en gedachten los mochten laten. Bij het stil-zijn komen zulke gedachten wel op, zelfs onophoudelijk. Maar je mag ze laten gaan. Je kunt ze even honoreren, ze zijn immers jouw gedachten, en vervolgens kun je afscheid van ze nemen door je aandacht weer bij de ademhaling te brengen. Het gaat om het loslaten en voorbij laten gaan van al het denken dat jou bestormt.
Toch gebeurt er daardoor wel iets. Dit is merkbaar als je na een half uur weer gewekt wordt uit de stilte. Eigenlijk wil je de stilte dan vasthouden. Het is moeilijk om weer op een gewone wijze aanwezig te zijn. Je bent op een andere manier aanwezig, stiller, beschouwender. Het is alsof je bent ingedaald in diepere lagen van je wezen, van je ziel. Misschien kun je nog wel dieper. Deze ervaring is echter al voldoende om het verschil te proeven tussen het dagelijkse bewustzijn en dat van stille bewustzijn. Eens heb ik gezegd, de diepte die je ervaart is de plaats waar de glimlach woont. Je maakt contact met je eigen ziel. En deze ziel streeft naar God.

Wat je opgeeft door de stilte in te gaan is het snelle, hectische leven. Wat je ook opgeeft is het ik dat zich met al deze gedachten verbindt en daardoor zichzelf vorm geeft en zich sterk maakt. Door al deze gedachten – na ze begroet te hebben – weer te laten gaan, laten we ook de gebondenheid van het ik los. Het ik wordt zodoende bevrijd van de last die het naar zich toetrekt. Het ik wordt tot ziel, het stille wezen dat in ons schuilt. Op een heel eenvoudige wijze is dit een prijsgeven van het ik, en vervolgens zelfs het prijsgeven van de ziel. Daardoor leer je je innerlijke wezen op een nieuwe manier kennen. Vanuit deze innerlijke stilte kun je de wereld weer ingaan, gedragen door de stilte. Je zou deze stilte wel willen vasthouden. Maar dit is niet gemakkelijk, zeker niet langdurig. Je moet dit ook niet proberen. Het kan te gemakkelijk in een nieuwe kramp uitmonden. Maar iets ervan blijft wel hangen. Daarmee bevrucht je de wereld, de contacten met andere mensen rondom je, op je werk, bij je naasten. Dit heet uitstraling. Je kunt het ook liefde noemen. En als je dan toch weer te veel van de stress van de wereld opneemt, kun je weer terugkeren naar de bron die de stilte is. Eigenlijk doe je er beter aan dit punt vóór te zijn door vaker de stilte op te zoeken.

Dit is wat stilte je brengen kan. Maar zoek het niet krampachtig op. Want dan zul je het niet vinden.

Laten we de stilte weer ingaan. Schud je schouders even los, recht je rug, zet je voeten iets uit elkaar, breng je handen heel losjes bij elkaar en sluit je ogen. Keer telkens terug naar je ademhaling, in en uit, inspiratie en expiratie, de beweging van de geest.